Η Αλόη εδώ και χιλιάδες χρόνια
Οι θεραπευτικές και καλλυντικές ιδιότητες της αλόης ήταν γνωστές στους αρχαίους λαούς, εδώ και περισσότερα από 3.000 χρόνια.
Η πρώτη ιστορική αναφορά στην αλόη βρίσκεται σε εικόνες αγγείων της εποχής του Σουμέριου βασιλιά Akkad. Επίσης, το αιγυπτιακό βιβλίο συνταγών του 15ου αι. π.Χ, αναφέρεται στις πολύτιμες ιδιότητές της.
Ο μύθος λέει ότι, η Κλεοπάτρα, όφειλε το υπέροχο δέρμα της χάρη σε μια λοσιόν με βάση την αλόη που παρασκεύαζε μια Νουβία σκλάβα της.
Στην αρχαία Αίγυπτο επίσης, κατά την ταφή των νεκρών προσφερόταν φύλλο αλόης σαν σύμβολο αιώνιας ζωής, ενώ στην «Κοιλάδα των Βασιλέων» και στην περιοχή γύρω από τις πυραμίδες υπήρχαν φυτά αλόης, για να συνοδεύουν τους Φαραώ στη μετά θάνατο ζωή τους.
Στην αρχαία Κίνα χρησιμοποιούσαν την αλόη για θεραπευτικούς σκοπούς και από αυτούς τη γνώρισε ο Marco Polo σε ένα από τα εξερευνητικά του ταξίδια.
Στην Ινδία, την ονόμαζαν «Σιωπηρό Θεραπευτή» και αναφέρεται σαν ένα από τα μυστικά φυτά στην Atharvaveda.
Στην αρχαία Ελλάδα, η αλόη συμβόλιζε την ομορφιά, την υπομονή, την τύχη και την υγεία. Ο Ιπποκράτης έχει περιγράψει αρκετές από τις θεραπευτικές της ιδιότητες.
Ο μύθος λέει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος, κατά την πορεία του προς την Αίγυπτο, τραυματίστηκε από βέλος σε μια μάχη και το τραύμα του μολύνθηκε. Ο Αριστοτέλης που το πληροφορήθηκε, έστειλε έναν ιερέα από το νησί Socotra της Αραβικής Θάλασσας, στο οποίο φυόταν άφθονη αλόη. Ο ιερέας περιποιήθηκε το τραύμα με λάδι αλόης και εκείνο θεραπεύτηκε πολύ γρήγορα.
Οι Ρωμαίοι ανακάλυψαν την αλόη, βλέποντας τους Καρθαγένιους κρατούμενούς τους να περιποιούνται τα τραύματά τους με το χυμό της. Κατά το Μεσαίωνα, το κίτρινο υγρό που βρίσκεται μέσα στα φύλλα χρησιμοποιούνταν ως καθαρτικό.
Ο Παράκελσος ανακάλυψε την αλόη σε κάποιο ταξίδι του στην Πορτογαλία και Ισπανία και αναφέρει σε επιστολή του, για την «μυστηριώδη αλόη», σαν το χρυσό υγρό που θεραπεύει εγκαύματα και τη δηλητηρίαση του αίματος.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος ονόμασε την αλόη «Γιατρό του πλοίου» καθώς πολλοί από τους Ισπανούς ναύτες του, που έπασχαν από διάφορες ασθένειες και υποσιτισμό, σώθηκαν χάρη στη χρήση χυμού αλόης.
Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, θεωρούσαν την αλόη ένα από τα 16 θεϊκά φυτά και τη χρησιμοποιούσαν ενάντια στα τσιμπήματα εντόμων και τα δαγκώματα φιδιών. Οι Βεδουίνοι την ονόμαζαν «κρίνο της ερήμου», ενώ στη φυλή Suto της Κεντρικής Αφρικής, οι άνθρωποι πλένονταν με αλόη, σε περιπτώσεις επιδημίας γρίπης ή συναχιού.
